Ιερά Πανήγυρις Ι.Ν Αγίου Γεωργίου 22-23 Απριλίου 2012

Κυριακή 22 Απριλίου      
                                       6 μ.μ Περιφορά Ιεράς εικόνας
                                       7 μ.μ Πανηγυρικός Εσπερινός


Δευτέρα 23 Απριλίου 
                                       7.30 π.μ Όρθρος - Θεία Λειτουργία
                                       8 μ.μ  Παρουσίαση παραδοσιακών χορών στα πλαίσια 
                                       εορταστικών εκδηλώσεων της Ενορίας μας.

Ιερός Ναός Αγ.Γεωργίου Ελευθερίου Κορδελιού: 4ΗΜΕΡΗ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑΤΙΚΗ ΕΚΔΡΟΜΗ

4ημερη προσκυνηματική εκδρομή  Άνδρο – Τήνο

Άνδρος – Ι.Μ Αγίου Νικολάου

                 Ι.Μ Αγίας Μαρίνης

                Ι.Μ Ζωοδόχου πηγής

Τήνος – Παναγία Ευαγγελίστρια

               Ι.Μ Οσίας Πελαγίας

1^η ημέρα Κυριακή 1 Ιουλίου

21.30 μ.μ    Συγκέντρωση στον Ιερό Ναό Αγίου Γεώργιου στις 21.30 μ.μ το βράδυ και

                   Αναχώρηση για Ραφήνα με ενδιάμεσες στάσεις.

2^η ημέρα Δευτέρα 2 Ιουλίου

7.30 π.μ  Ραφήνα και αναχώρηση για Άνδρο .Αναχώρηση για την Ιερά Μονή Αγίου   

                Νικολάου.

                Το απόγευμα προσκύνημα στην Ι.Μ Αγίας  Μαρίνας και Ζωοδόχου πηγής.

3^η ημέρα Τρίτη 3 Ιουλίου

7.30 π.μ  Το πρωί έγερσις στις 7.30 π.μ .Πρωινό και αναχώρηση για το λιμάνι και κατόπιν

               μετάβαση στην Τήνο. Τακτοποίηση στο ξενοδοχείο. Αμέσως μετά προσκύνημα

               στην Παναγία την Ευαγγελίστρια. Το απόγευμα θα κατευθυνθούμε στην Ι.Μ Οσίας

               Πελαγίας για προσκύνημα.

               Το βράδυ ελεύθερο για μια περιήγηση στο νησί.

4^η ημέρα Τετάρτη 4 Ιούλιου

7.30 π.μ  Έγερσις και κατόπιν μετάβαση στον Ιερό Ναό Παναγίας  Ευαγγελίστριας για να

                Παρακολουθήσουμε την Θεία Λειτουργία.

                Επιστροφή στο ξενοδοχείο για πρωινό, τακτοποίηση των αποσκευών.Ελεύθερη

                ώρα στο Νησί.

13.00 μ.μ   Συγκέντρωση στο λιμάνι στη 13.00 μ.μ και αναχώρηση για Ραφήνα.

13.30 μ.μ   Επιβίβαση στο πλοίο και επιστροφή για Θεσσαλονίκη με ενδιάμεσες στάσεις.

ΤΙΜΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ : 200 ΕΥΡΩ

ΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΕΙ : Α) ΑΚΤΟΠΛΟΙΚΑ ΕΙΣΙΤΗΡΙΑ

                                Β) ΔΙΑΜΟΝΗ ΣΕ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ

                                Γ) ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΜΕ ΠΟΥΛΜΑΝ

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ : Π.ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣ : ΤΗΛΕΦΩΝΟ 6984682054

Αγιος Ραφαήλ - Αγιος Νικόλαος - Αγία Ειρήνη

 

Ο ΑΓΙΟΣ ΡΑΦΑΗΛ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΝ ΑΥΤΩ

Ο άγιος Ραφαήλ γεννήθηκε στην Ιθάκη περί το 1405-1410.

Το όνομά του ήταν Γεώργιος. Ο πατέρας του Διονύσιος και η μητέρα του Μαρία του μετέδωκαν τη θερμή πίστη και αγάπη στο Χριστό και έτσι 16 μόλις ετών ήρθε στην Αθήνα και έγινε μοναχός και αργότερα ιερεύς, και πήρε το όνομα Ραφαήλ. Για ανώτερες θεολογικές σπουδές ήλθε στη Γαλλία και επέστρεψε στην Αθήνα με ένα φίλο και συσπουδαστή που γνώρισε εκεί, το Νικόλαο από τη Θεσσαλονίκη.

Στην Αθήνα ο Ραφαήλ ανέλαβε εφημεριακά καθήκοντα στον παρά την Ακρόπολη ναό του αγίου Δημητρίου του Λαμπαδιάρη.

Ο Νικόλαος χειροτονήθηκε και αυτός διάκονος και φαίνεται ότι δεν εγκατέλειψε ποτέ το φίλο του Ραφαήλ. Μαζί τους βρίσκουμε στην Κωνσταντινούπολη, που ήρθαν για εκκλησιαστικές υποθέσεις, μαζί αργότερα στη Θράκη, όπου πληροφορήθηκαν την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως.

Τότε, αφού έπεσε στα χέρια των Τούρκων η Κωνσταντινούπολη, αναζητώντας τόπο ελεύθερο και ασφαλέστερο για να μονάσουν, ήρθαν στη Μυτιλήνη. Ζήτησαν κάποιο μοναστήρι για να περάσουν το υπόλοιπο της ζωής τους. Και σαν τέτοιο τους συνέστησαν το παλαιό και κατεστραμμένο από πειρατές κατά το έτος 1235 μοναστήρι των Καρυών της Θερμής, στο οποίο ζούσε ένας και μόνο μοναχός, ο Ρουβείμ.

Εκεί οδήγησε τα βήματά τους ο Θεός. Εκεί θέλησε να ζήσουν και να αγιάσουν τον τόπο μας με τα μαρτυρικά τους αίματα.

Δεν άργησε να εκραγεί στην περιοχή της Θερμής κάποιο κίνημα και οι υπόνοιες των Τούρκων ότι στο μοναστήρι κρύβονται και περιθάλπονται οι επαναστάτες, έκαμαν να ξεσπάσει όλη η εχθρότητα και εξοντωτική μανία τους στο Ραφαήλ, που είχε γίνει ηγούμενος της μονής, το Νικόλαο και άλλους, που βρέθηκαν στη μονή ή συνέλαβαν και οδήγησαν σ’ αυτήν οι Τούρκοι, για να ανακρίνουν και τελικά να θανατώσουν. Ήταν ο πρόεδρος της κοινότητας Θερμής Βασίλειος, η σύζυγος του και η κόρη τους Ειρήνη ηλικίας ένδεκα ετών, και ο δάσκαλος της κοινότητας Θεόδωρος.

Η ανάκριση και οι βασανισμοί άρχισαν τη Μ. Πέμπτη, μόλις τέλειωσε η θεία Λειτουργία και βάσταξαν μέχρι την Τρίτη της Διακαινησίμου, κατά την οποία όλοι βρήκαν μαρτυρικό θάνατο.

Πρώτα έκοψαν το χέρι της κόρης του προέδρου Ειρήνης μπροστά στα μάτια του πατέρα και της μητέρας της, για να τους αναγκάσουν να μαρτυρήσουν τους επαναστάτες, και στη συνέχεια έκαψαν την Ειρήνη μέσα σ’ ένα μεγάλο πιθάρι της μονής που βρίσκεται σήμερα μέσα στο ναό. Αμέσως κομμάτιασαν κυριολεκτικά τους γονείς της και αποκεφάλισαν το δάσκαλο Θεόδωρο.

Ο διάκονος Νικόλαος δεμένος σε κορμό δένδρου, εξαντλημένος από τα φρικτά βασανιστήρια και βλέποντας τη σφαγή των άλλων δεν άντεξε, έπαθε συγκοπή καρδιάς. Ο άγιος Ραφαήλ υπέφερε τα πάνδεινα. Τον θανάτωσαν, αφού τον πριόνισαν από το στόμα.

Ήταν Τρίτη Διακαινησίμου (Λαμπροτρίτη) 9 Απριλίου 1463. Οι τύραννοι έβαλαν φωτιά και κατέκαψαν το μοναστήρι, ενώ έξω αφήκαν άταφα εδώ και εκεί σε φρικτή κατάσταση τα λείψανα των μαρτύρων, τα όποια έθαψαν αργότερα κάτοικοι της Θερμής, που ανέβηκαν στο μοναστήρι, παρά την τρομοκρατία των ημερών εκείνων.

Στον τόπο του κατεστραμμένου μοναστηρίου δεν υπήρχε τίποτε εκτός από ένα μικρό ετοιμόρροπο εκκλησάκι, στο οποίο ανέβαιναν να λειτουργήσουν κάθε Λαμπροτρίτη οι κάτοικοι της Θερμής. Χωρίς να ξέρουν το γιατί γιόρταζαν αυτή και όχι άλλη μέρα. Και η τοποθεσία είχε πάρει το όνομα «Καλόγερος», γιατί πολλοί έβλεπαν να περιφέρεται εκεί μια σκιά, σαν να ήταν ένας ψηλός κατά το ανάστημα καλόγερος.

Το 1959 θέλησαν οι ευσεβείς ιδιοκτήτες του ελαιοκτήματος Άγγελος και Βασιλική Ράλλη, να χτίσουν στην ίδια θέση, που ήταν το παλιό και ετοιμόρροπο, ένα νέο εκκλησάκι. Έτσι στις 29 Ιουνίου του 1959 άρχισαν οι εργασίες αλλά στις 3 Ιουλίου και σε αρκετό βάθος, που έσκαβαν, για να ανοίξουν τα θεμέλια, βρέθηκε ένας τάφος σχηματισμένος με πέτρες άπλες και οστά που φαινότανε να ήταν πολλών ετών.

Η ιδιοκτήτρια του ελαιοκτήματος έγραψε τότε σχετικά με την εύρεση του τάφου στον αείμνηστο Φώτη Κόντογλου, που ζητούσε πληροφορίες για να γράψει στο βιβλίο του «Σημείο Μέγα» τα παρακάτω:
«Ήρχισε το άνοιγμα των θεμελίων. Εις το μέσον του ναϋδρίου υπήρχε μια πέτρα, την οποία, όταν πήγαν να βγάλουν οι εργάτες, είδαν ότι προχωρούσε καθέτως σε μεγάλο βάθος, ως να είχε τοποθετηθεί σκόπιμα. Στο τέλος σταματούσε πάνω σε μια πλάκα, κάτω από την οποία υπήρχε μνημείον με ανθρώπινον σκελετόν άθικτον. Η κεφαλή απείχε 30 πόντους από το κυρίως σώμα, έλειπε δε η κάτω σιαγών. Ήταν τα χέρια σταυρωμένα και είχε στο στόμα κεραμίδι με χαραγμένο σταυρό. Οι εργάτες έβγαλαν τα οστά και τα έθεσαν στη ρίζα ενός δένδρου, όπου και παρέμειναν έως δέκα ημέρες. Η εύρεσις έγινε εις τις 3 Ιουλίου. Από εδώ αρχίζει η ιερά υπόθεσις των αγίων...».

Αυτές τις δέκα ημέρες άρχισαν τα παράδοξα φαινόμενα, κρότοι ανεξήγητοι, οράματα πολλά σε πολλούς, που ούτε για τη θρησκευτικότητα τους ήταν γνωστοί, μάλλον δε σε μερικούς το αντίθετο συνέβαινε, όνειρα πολλά ανδρών και γυναικών, αποκαλύψεις, οδηγίες για τον τρόπο που πρέπει να γίνουν ανασκαφές, για την εύρεση όλων των τάφων και των λειψάνων των αγίων και άλλων αντικειμένων, αποκαλύψεις που εξιστορούσαν λεπτομερέστατα όλη την ιστορία του Αγίου Ραφαήλ, όλες τις λεπτομέρειες του μαρτυρίου των αγίων, την ιστορία της Ιεράς μονής πριν την καταστροφή της (1235) και ύστερα απ’ αυτήν και όλα αυτά τα επιβεβαίωναν τα ευρήματα των ανασκαφών που γινόταν σε αρκετή έκταση και αρκετό βάθος λόγω της ανισόπεδης έκτασης του κτήματος.

Σε διάστημα δύο ετών βρέθηκαν όλοι οι τάφοι, το πιθάρι που έκαψαν την Ειρήνη, ο τάφος της μοναχής Ολυμπίας, ηγουμένης κατά το 1235, η σιαγόνα του αγίου Ραφαήλ, που δεν βρέθηκε στον τάφο του αγίου αλλά σε άλλη θέση που υπέδειξε ο άγιος το άγιασμα, μετάλλινη εικόνα του Παντοκράτορα και άλλα ευρήματα.

Οι χιλιάδες των χριστιανών, που έρχονταν να προσκυνήσουν, ένοιωθαν ιερό δέος. Άρχισαν να γίνονται, ολονύκτιες αγρυπνίες, να ακούονται τη νύχτα στον προ ολίγου έρημο αυτόν τόπο ψαλμωδίες όλου του πλήθους των ευσεβών προσκυνητών και να φαίνεται στο σκοτάδι της νύχτας το φαντασμαγορικό θέαμα χιλιάδων κεριών στα χέρια των χριστιανών, που κατέκλυζαν όλη την έκταση πάνω και γύρω από τους ανοιγμένους τάφους των αγίων.

Τα θαύματα, πολλά και μεγάλα, επιβεβαίωναν την αγιότητα των ιερών λειψάνων και μετέφεραν την ευλογία του Θεού όχι μόνο σ’ αυτούς, που έρχονταν στο νησί να προσκυνήσουν τους αγίους, αλλά και πολύ μακριά απ’ αυτό, στην Αμερική, στην Αυστραλία σε ανθρώπους που ούτε είδαν ούτε άκουσαν, ούτε φαντάστηκαν ποτέ την ύπαρξη των αγίων της Λέσβου.

Η θερμή αυτή πίστη των χριστιανών, τα θαύματα, η προσέλευση προσκυνητών ανήγειραν μέσα σε λίγα χρόνια τον περίλαμπρο ναό των αγίων και τα κτίρια της Ιεράς Μονής, η οποία σήμερα αποτελεί πανελλήνιο προσκύνημα.
 

ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ

Εν Λέσβω αθλήσαντες υπέρ Χριστού του Θεού,
αυτήν ηγιάσατε τη των λειψάνων υμών
ευρέσει μακάριοι·
όθεν υμάς τιμώμεν, Ραφαήλ θεοφόρε,
άμα σύν Νικολάω και παρθένω Ειρήνη,
ως θείους ημών προστάτας
και πρέσβεις προς Κύριον.
 

ΜΕΓΑΛΟ ΣΑΒΒΑΤΟ "Ανάστα ο Θεός, κρίναι την γην".

Το Μεγάλο Σάββατο, οι πιστοί αρχίζουν να προετοιμάζονται για το χαρμόσυνο μήνυμα της Ανάστασης. Ήδη από το πρωί του Μεγάλου Σαββάτου ψάλλεται ο μεγάλος Εσπερινός και ακούγεται για πρώτη φορά το "Ανάστα ο Θεός, κρίναι την γην".

Το Μεγάλο Σάββατο το πρωί, κατά την διάρκεια της λειτουργίας και την στιγμή που ο ιερέας θα πει το «Ανάστα ο Θεός», οι πιστοί θα κτυπήσουν τους σκάμνους και τα μαύρα ρούχα που καλύπτουν τις εικόνες θα πέσουν. Το Μεγάλο Σάββατο η Εκκλησία μας βρίσκεται στην προσδοκία της Ανάστασης.

Το σώμα του Χριστού έχει ταφεί, χωρίς όμως να γνωρίζει την φθορά που γνωρίζουν όλοι οι νεκροί, καθώς παραμένει ενωμένο με την θεότητα, ενώ η ψυχή του Χριστού βρίσκεται στην κόλαση, στο χώρο του θανάτου, όπου κηρύττει την μετάνοια. Ο Θεάνθρωπος Χριστός ολοκληρώνει το έργο της Θείας Οικονομίας, που είναι η ανάσταση όλης της Δημιουργίας και όλων των ανθρώπων, κι αυτών που ήταν εν ζωή, αλλά και αυτών που είχαν πεθάνει πριν τον ερχομό του Ιησού στον κόσμο. Ο έσχατος εχθρός του ανθρώπου, ο θάνατος, νικιέται δια του θανάτου του Χριστού, και όλα κινούνται στην προσδοκία της Ανάστασης, της γνήσιας ελευθερίας.

Σ' έναν από τους πιο όμορφους ύμνους, που ολοκληρώνουν την ακολουθία του Όρθρου του Μεγάλου Σαββάτου, διαβάζουμε τα εξής θαυμάσια λόγια: "Δεύτε ίδωμεν την ζωήν ημών εν τάφω κειμένην, ίνα τους εν τάφοις κειμένους ζωοποιήση. δεύτε σήμερον, τον εξ Ιούδα υπνούντα θεώμενοι, προφητικώς αυτώ εκβοήσωμεν. Αναπεσών κεκοίμησαι ως λέων. τις εγερεί σε, βασιλεύ; αλλ' ανάστηθι αυτεξουσίως, ο δους σεαυτόν υπέρ ημών εκουσίως. Κύριε, δόξα σοι". Το ποιητικό αυτό κείμενο αποτυπώνει το απόσπασμα της Παλαιάς Διαθήκης, που αναφέρεται στον Ιακώβ. Ο Χριστός κοιμάται σαν το λιοντάρι, έτοιμος να ξυπνήσει, να αναστηθεί, να φέρει στον κόσμο την ελπίδα, τη χαρά της νίκης, την συντριβή του θανάτου, να φέρει στην ιστορία το πιο σπουδαίο μήνυμα, που άλλο ανώτερο δεν υπάρχει: ότι πλέον είμαστε ελεύθεροι και από το θάνατο.
Το Μεγάλο Σάββατο το πρωί γιορτάζουμε
1. Την Ταφή του Κυρίου «την θεόσωμον ταφήν» και
2. Την Κάθοδο Του στον Άδη «την εις άδου κάθοδον», όπου κήρυξε σε όλους τους νεκρούς
Η ταφή βέβαια έγινε τα απόγευμα της Μ. Παρασκευής. Όμως η Εκκλησία έκρινε ορθό να αφιερώσει ιδιαίτερη μέρα προς τιμήν και μελέτη του μυστηριώδους αυτού γεγονότος.
Ο Χριστός αναπαύεται μέσα στον τάφο, όπως «αναπαύθηκε» όταν πρωτοδημιούργησε τον κόσμο την έβδομη μέρα. Όμως αναπαύεται ως θεάνθρωπος. Το πανάχραντο σώμα Του θάβεται στον τάφο, αλλά πνευματικά ο ίδιος μεταβαίνει στον Άδη και συνεχίζει το σωτηριώδες έργο του. Καλεί κοντά Του όλους τους δικαίους της Παλαιάς Διαθήκης, από τον Αδάμ και την Εύα μέχρι τους έσχατους ανθρώπους του Θεού, ώστε να μην λείψει κανείς από το παγκόσμιο προσκλητήριο της σωτηρίας, που είναι τελικά μια αναδημιουργία του κόσμου και ολοκλήρωσης της ανθρωπότητας. Η κάθοδος αυτή ήταν το τελειωτικό χτύπημα κατά του θανάτου. Γι’ αυτό ψέλνουμε χαρακτηριστικά: «Ότε κατήλθες πρός τον θάνατον, η ζωή η αθάνατος, τότε τόν άδην ενέκρωσας τη αστραπή της θεότητος”.
Το πρωί του Μεγ. Σαββάτου τελείται η Θ. Λειτουργία του Μεγ. Βασιλείου. Ύστερα διαβάζονται οι Προφητείες για την Ανάσταση και ψέλνεται ο Ύμνος των Τριών Παίδων («Τον Κύριον υμνείτε και υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας»). Αποβραδίς έχουν αλλάξει όλα τα πένθιμα καλύμματα του ναού και έχει στολισθεί με κόκκινα, αναστάσιμα. Στο μέσον του ναού, έχει στηθεί το «μπαρδακί», με το προσκυνητάρι και με «μανάλια» για κεριά.

Ο Χριστός αναπαύεται στον τάφο σωματικά. Ο Χριστός κηρύττει στον Άδη τη Ζωή. Και θα αναστηθεί ως ο λέων, αυτεξουσίως, και θα τραβήξει μαζί Του όσους τον πίστεψαν, αλλά και όσους τον πιστεύουν, όσους τους αγγίζει το μήνυμα, το πρόσωπο, η κοινωνία μαζί Του. Ελευθερωνόμαστε από το θάνατο, χάρις στον θάνατο του Σωτήρα. Όλα πλέον είναι διαφορετικά. Δεν φοβόμαστε το θάνατο, γιατί θα μας πάει σ' Αυτόν που μας αγαπά και αγαπούμε. Και θα περιμένουμε την Δευτέρα Παρουσία, για να γευτεί και το σώμα μας, αυτή την ανεκλάλητη χαρά. Αυτή την ανεκλάλητη ελευθερία. Αυτή την ανεκλάλητη αιώνια ζωή.
Στο Μεγάλο Σάββατο βρίσκονται τα σώματα των ανθρώπων που έφυγαν από αυτή τη ζωή. Μα όσοι ζούμε την πίστη, όσοι αγαπούμε, όσοι συγχωρούμε, όσοι κοινωνούμε έχουμε μπει ήδη στην ογδόη ημέρα. Την ημέρα της Εκκλησίας. Την Ημέρα της Ανάστασης. Την Κυριακή, την ημέρα του Κυρίου...

Λίγο πριν τα μεσάνυχτα, όλα τα φώτα της εκκλησίας σβήνουν και πέφτει παντού σκοτάδι. Στις 12 το βράδυ, ο ιερέας ψάλλει το "Δεύτε λάβετε φως" και βγαίνει με τη λαμπάδα του αναμμένη μέσα από την Ωραία Πύλη και δίνει φως στους εκκλησιαζόμενους.
Στη συνέχεια οι πιστοί βγαίνουν έξω από την εκκλησία, όπου ο παπάς διαβάζει το Ευαγγέλιο της Αναστάσεως και μόλις τελειώσει ψάλλει το "Χριστός Ανέστη..." 

ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ

Μεγάλη Παρασκευή - Τα Άγια Πάθη Του Κυρίου

"Τη Αγία και Μ. Παρασκευή τα Άγια και σωτήρια και φρικτά Παθη του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού επιτελούμεν " τούς εμπτυσμούς, τα ραπίσματα, τα κολαφίσματα, τας ύβρεις, τούς γέλωτας, την πορφυράν χλαίναν, τον τον κάλαμον, τον σπόγγον, το όξος, τούς ήλους, την λόγχην και προ πάντων τον Σταυρόν και τον θάνατον, α δι' ημάς εκών κατεδέξατο " έτι δε και την του ευγνώμονος ληστού, του συσταυρωθέ- ντος αυτώ, σωτήριον εν τω σταυρώ ομολογίαν."
Εσταυρώθης δι' εμέ, ίνα εμοί πηγάσης την άφεσιν" εκεντήθης την πλευράν, ίνα κρουνούς ζωής αναβλύσης μοι."(Μακαρισμοί μετά έξοδον Εσταυρωμένου)

Την Μεγάλη Παρασκευή έχουμε την Κορύφωση του θείου δράματος, τελείται η «Ακολουθία των Παθών» και θυμόμαστε και βιώνουμε τα Σωτήρια και φρικτά Πάθη του Κυρίου και Θεού μας. Δηλαδή:

α) Τα πτυσίματα
β) τα μαστιγώματα
γ) τις κοροϊδίες
δ) τους εξευτελισμούς
ε) τα κτυπήματα
στ) το αγκάθινο στεφάνι και κυρίως την
ζ) Σταύρωση και
η) τον θάνατο του Χριστού μας.

H Μεγάλη Παρασκευή συμβολίζει τα συμβάντα της δίκης του Ιησού από τον Πόντιο Πιλάτο ,την μαρτυρική πορεία Του προς τον Γολγοθά, την Σταύρωση του και τελικά την Ταφή του.

Ο Επιτάφιος βρίσκεται στην εκκλησία στολισμένος με ανοιξιάτικα λουλούδια. Μετά το τέλος της Λειτουργίας κάθε ενορία γυρνά τον επιτάφιο στην περιφέρεια της, σε μερικές εκκλησίες απλώς περιφέρεται γύρω από την εκκλησία. Ήδη σε πολλές περιοχές της Ελλάδας τα πρώτα
πυροτεχνήματα εμφανίζονται την βραδιά του επιτάφιου.

Τη Μ. Παρασκευή στέλνεται ο Ιησούς δέσμιος από τον Καϊάφα στον τότε ηγεμόνα της Ιουδαίας Πόντιο Πιλάτο. Αυτός, αφού Τον ανέκρινε με πολλούς τρόπους και αφού ομολόγησε δύο φορές ότι ο Ιησούς είναι αθώος, έπειτα, για να ευχαριστηθούν οι Ιουδαίοι, τον καταδικάζει σε θάνατο και, αφού τον μαστίγωσε σαν δραπέτη δούλο τον Δεσπότη των όλων, Τον παρέδωσε για να σταυρωθεί. Από ’κει και πέρα ο Ιησούς, αφού παραδόθηκε στους στρατιώτες, γυμνώνεται, φοράει κόκκινη χλαμύδα, στεφανώνεται με ακάνθινο στεφάνι, κρατάει κάλαμο σαν σκήπτρο, προσκυνείται χλευαστικά, φτύνεται και χτυπιέται στο πρόσωπο και στο κεφάλι.

Μετά, φορώντας πάλι τα ρούχα του και βαστάζοντας τον Σταυρό, πηγαίνει προς τον Γολγοθά, τον τόπο της καταδίκης και εκεί, γύρω στην τρίτη ώρα της ημέρας, σταυρώνεται μεταξύ δύο ληστών, βλασφημείται από αυτούς που είχαν πάει στον Γολγοθά μαζί του, μυκτηρίζεται από τους αρχιερείς, ποτίζεται από τους στρατιώτες με ξίδι ανακατεμένο με χολή. Γύρω στην ενάτη ώρα, αφού βγάζει πρώτα φωνή μεγάλη, και λέει: «Τετέλεσται», εκπνέει «ο αμνός του Θεού, ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου», την ώρα κατά την οποία σφάζονταν, σύμφωνα με τον νόμο, ο πασχαλινός αμνός, ο οποίος καθιερώθηκε ως έθιμο στους Ιουδαίους, προτυπώνοντας τον Εσταυρωμένο Χριστό, πριν από 1.043 χρόνια.

Το δεσποτικό αυτό θάνατο και η άψυχη κτίση, πενθώντας, τον τρέμει και αλλοιώνεται από τον φόβο αλλά ο Δημιουργός της κτίσεως ακόμα και όταν είναι νεκρός, λογχίζεται την ακήρατη πλευρά Του και ρέει απ’ αυτή αίμα και νερό. Τέλος, κατά τη δύση του ηλίου, έρχεται ο Ιωσήφ από Αριμαθείας και ο Νικόδημος μαζί με αυτόν, και οι δύο κρυφοί μαθητές του Ιησού, αποκαθηλώνουν από τον Σταυρό το πανάγιο του διδασκάλου σώμα, το αρωματίζουν, το τυλίγουν με καθαρό σεντόνι και, αφού το έθαψαν σε καινούργιο τάφο, κυλούν στο στόμιο του μεγάλο λίθο.

Αυτά τα φρικτά και σωτήρια πάθη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού επιτελούμε σήμερα και εις ανάμνηση αυτών παραλάβαμε από αποστολική διαταγή, τη νηστεία της Παρασκευής.

ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΜΠΤΗ

Παρακολουθείστε τον ακόλουθο σύνδεσμο
http://www.romfea.gr/ektakta-nea-2/12247-megali-ebdomada-megali-pempti

Σήμερα τὸ τροπάριο τὸ ὁποῖο πληροῖ τὴν ὅλη πνευματικὴ ἀτμόσφαιρα καὶ κορυφώνει τὰ φρικτὰ Πάθη τοῦ Κυρίου εἶναι τό:

            «Σήμερον κρεμᾶται ἐπὶ ξύλου ὁ ἐν ὕδασι τὴν γῆν κρεμάσας

            Στέφανον ἐξ ἀκανθῶν περιτίθεται ὁ τῶν ἀγγέλων Βασιλεύς.

            Ψευδῆ πορφύραν περιβάλλεται ὁ περιβάλλων τὸν οὐρανὸν ἐν

            Νεφέλαις.

            Ῥάπισμα κατεδέξατο ὁ ἐν Ἰορδάνῃ ἐλευθερώσας τὸν Ἀδάμ.

            Ἥλοις προσηλώθη ὁ Νυμφίος τῆς Ἐκκλησίας.

            Λόγχῃ ἐκεντήθη ὁ Υἱὸς τῆς Παρθένου.

            Προσκυνοῦμεν σου τὰ πάθη, Χριστέ.

            Δεῖξον ἡμῖν καὶ τὴν ἔνδοξόν σου ἀνάστασιν».

Δηλαδή: Σήμερα κρεμᾶται ἐπάνω στὸ ξύλο τοῦ Σταυροῦ, Ἐκεῖνος ποὺ ἐκρέμασε κατὰ τὴ δημιουργία τὴ γῆ ἐπάνω στὰ ὕδατα τῶν θαλασσῶν! Στέφανο κατασκευασμένο ἀπὸ ἀκάνθας περιβάλλεται τὴν κεφαλὴ ὁ Βασιλεὺς τῶν Ἀγγέλων!

Ψευδὲς βασιλικὸ ἱμάτιο ἐνδύεται πρὸς ἐμπαιγμὸ Αὐτός, ποὺ ἐνδύει τὸν οὐρανὸ μὲ τὶς νεφέλες! Ῥάπισμα κατεδέχθη Ἐκεῖνος, ποὺ στὸν Ἰορδάνη ποταμὸ βαπτισθεὶς ὑπὸ Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου ἠλευθέρωσε τὸν Ἀδὰμ καὶ τοὺς ἀπογόνους του ἀπὸ τὴ δουλεία τῆς ἁμαρτίας καὶ τὴν καταδυναστεία τοῦ Διαβόλου!

Διὰ καρφίων ἐκαρφώθη στὸ Σταυρὸ ὁ Νυμφίος τῆς Ἐκκλησίας! Διὰ λόγχης ἐτρυπήθη στὴν πλευρὰ ὁ Υἱὸς τῆς Παρθένου! Προσκυνοῦμε τὰ Πάθη Σου, Χριστέ! Ἀξίωσέ μας νὰ ἰδοῦμε καὶ τὴν ἔνδοξη Ἀνάστασή Σου.

            Ἐνώπιόν μας ὁ Ἐσταυρωμένος. Τὸ Τίμιον Ξύλον, τὸ ζωοποιὸν Ξύλον. Καὶ μαζὶ μὲ τὸ Σταυρὸ ἐνθυμούμεθα τοὺς κολαφισμούς, τὴ φραγγέλωση, τοὺς ἐμπτυσμοὺς ποὺ προηγήθηκαν, σκεπτόμεθα τὴν κοκκίνη χλαμύδα, τὸν στέφανον ἐξ ἀκανθῶν, τὸ ὄξος, τὰ καρφιά, τὶς βλασφημίες, τὴν ἐπιγραφὴ «Ἰησοῦς Ναζωραῖος Βασιλεὺς τῶν Ἰουδαίων», τὴ λόγχη στὴν πλευρὰ ἐξ ἧς ἔρευσε αἷμα καὶ ὕδωρ.

            Καὶ ἐκεῖ, ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ, οἱ λίγοι λόγοι τοῦ Κυρίου φέρουν συλλογισμὸ βαθύτατο σὲ κάθε ἀνθρώπινη ὀρθόδοξη ψυχή. Ἐκεῖ, ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ, ἡ μακροθυμία Του μὲ τὸ «Πάτερ, ἄφες αὐτοῖς, οὐ γὰρ οἴδασι τί ποιοῦσι».

Εἶναι ἡ τελεία ἀγάπη τοῦ Ἑσταυρωμένου, γιὰ τοὺς ἀνθρώπους. Ἐκεῖ ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ, ὁ ἅγιος πόθος γιὰ τὴ λύτρωση τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, μὲ τὸ «διψῶ». Ἐκεῖ, ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ, ἡ παράδοση σ᾿ ἐμᾶς τοὺς ἀνθρώπους τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, μὲ τὰ λόγια «γύναι, ἰδοὺ ὁ υἱός σου» καὶ πρὸς τὸν Ἰωάννη «ἰδοὺ ἡ μήτηρ σου»· καὶ μᾶς παραδίδει ἔκτοτε ὁ Ἑσταυρωμένος τὴν Παναγία ἰδική μας.

Ἐκεῖ ἡ τελείωση τῶν πάντων, τοῦ κοσμοσωτηρίου ἔργου Του, μ᾿ ἐκείνη τὴν κραυγὴ ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ, «Τετέλεσται», ποὺ εἶναι ἡ φωνὴ τῆς νίκης. Ἐκεῖ, ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ, ἡ παράδοση τοῦ πνεύματος στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ Πατρός, μὲ τὰ λόγια, «Πάτερ, εἰς χεῖρας Σου παρατίθημι τὸ πνεῦμα μου» ποὺ εἶναι καὶ τὸ προανάκρουσμα τῆς Ἀναστάσεως.

Ἐκεῖ καὶ τὰ λόγια τοῦ Ἐσταυρωμένου ποὺ ἠχοῦν μέσα ἀπὸ τὸ φρικτὸ πόνο Του, ἀπὸ τὴν ἀγωνία τοῦ Σταυροῦ καὶ ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πάθος τοῦ Σταυροῦ, ἀλλὰ ἠχοῦν καὶ τόσο γλυκά, μὰ καὶ συγχρόνως μεγαλειώδη, «Ἀμήν, λέγω σοι, σήμερον μετ᾿ ἐμοῦ ἔσῃ ἐν τῷ Παραδείσῳ».

Δηλαδὴ ὅταν ὁ ληστὴς εἶπε μετανοήσας τὸ «μνήσθητί μου, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ βασιλείᾳ Σου» ἤκουσε τὸ συγκλονιστικὸ λόγο τοῦ Κυρίου ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ, «Ἀμήν, λέγω σοι» πραγματικὰ σοῦ λέγω, ἀληθινά, «σήμερον», ὄχι αὔριο, «σήμερον», «μετ᾿ ἐμοῦ», μαζί μου, «ἔσῃ ἐν τῷ Παραδείσῳ».

Ἂς ρίξουμε ἕνα βλέμμα στὸ Σταυρὸ τοῦ Κυρίου ὅπου ἐπάνω του ἁπλώθηκαν τὰ ἄχραντα χέρια τοῦ ἀναμάρτητου Θεανθρώπου γιὰ μᾶς.

            Ὁ Σταυρὸς εἶναι σύμβολο τῆς ὑπέρτατης θυσίας.

            Ὁ Σταυρὸς εἶναι ἀγάπη, θεία ζωὴ καὶ γι᾿ αὐτὸ καὶ μεταδίδει ζωή.

            Ὁ Σταυρὸς εἶναι ἡ χειροπιαστὴ ἀλήθεια τῆς ἀδελφοσύνης.

            Ὁ Σταυρὸς δὲν εἶναι αἰσχύνη, ἀλλὰ καύχημα.

            Ὁ Σταυρὸς εἶναι γλυκειὰ παρηγοριά.

            Ὁ Σταυρὸς εἶναι ἡ ἀγονάτιστη ἐλπίδα.

            Ὁ Σταυρὸς εἶναι Θεοῦ δύναμις καὶ σοφία.

            Πράγματι, ὁ Σταυρὸς τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς δὲν ἀποτελεῖ ἓν ἁπλοῦν στοιχεῖον τῆς πίστεώς μας, ἀλλὰ κατέχει «ἐν τῇ θείᾳ Ἀποκαλύψει» θέση μοναδική, διότι εἶναι τὸ κέντρο περὶ τὸ ὁποῖο στρέφεται τὸ ὅλο ἔργο τῆς ἀπολυτρώσεώς μας ἀπὸ τὸ βάρος τῆς ἁμαρτίας.

            Ἐὰν ἀφαιρέσουμε τὸ Σταυρὸ ἀπὸ τὴ θρησκεία μας θὰ σβήσουμε αὐτοστιγμεὶ τὸν φωτίζοντα τὴν πρὸς τὸν εὔδιο τῆς σωτηρίας λιμένα προσόρμισή μας φωταυγῆ φάρο.

Ἡ σταύρωση τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ σημαντικότερη πράξη στὴν ὅλη ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητος.

Ὁ Χριστὸς σταυρώθηκε γιὰ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους ὅλων τῶν ἐποχῶν καὶ μὲ τὴ σταύρωσή Του διετρανώθη κατὰ ἁπτὸ τρόπο ὄχι μόνο ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν ἄνθρωπο, ἀλλὰ καὶ αὐτὴ ἡ οὐσία τοῦ Θεοῦ ὡς ἀγάπης.

Δὲν μένει παρὰ μὲ τὴν καρδιά μας νὰ ψιθυρίσουμε καὶ νὰ ψάλλουμε καὶ νὰ φέρουμε στὰ χείλη μας τὰ λόγια τοῦ ὑμνωδοῦ: «Προσκυνοῦμεν Σου τὰ πάθη Χριστὲ δεῖξον ἡμῖν καὶ τὴν ἔνδοξόν Σου Ἀνάστασιν».

Ἀρχιμανδρίτης Χρυσόστομος Παπαθανασίου

Ἱεροκῆρυξ Μητροπολιτικοῦ Ναοῦ Ἀθηνῶν

 Διευθυντὴς Ἰδ. Γραφείου Μακαριωτάτου

ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΜΠΤΗ Ακολουθία των Αχράντων Παθών!

ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΜΠΤΗ

Το Θείο Δράμα κορυφώνεται και η υμνογραφία της ημέρας είναι σχετική με τα Πάθη του Χριστού, τη Σταύρωση και το θάνατό Του.
Το βράδυ ψάλλεται ο Όρθρος της Μεγάλης Παρασκευής και διαβάζονται τα 12 Ευαγγέλια. Ανάμεσα στο 5ο και 6ο ψάλλεται το αντίφωνο «Σήμερον κρεμάται επί ξύλου…» και ο Εσταυρωμένος λιτανεύεται από τους ιερείς.

12 Ευαγγέλια: Διαβάζονται περικοπές κυρίως από τα κατά Ιωάννη και κατά Ματθαίον: Τελευταίες νουθεσίες του Ιησού στους μαθητές του… «Αγαπάτε Αλλήλους». Ο τελευταίος αποχαιρετισμός. Προσευχή του Ιησού. Προδοσία του από τον Ιούδα. Σύλληψη του Ιησού. «Από τον Άννα στον Καϊάφα». Δίκη του Ιησού από τους αρχιερείς. Άρνηση Πέτρου («Πριν αλέκτορα φωνήσαι, τρις απαρνήση με»). Ενώπιον του Πιλάτου, στο Πραιτώριο. Προσπάθεια να απολύση τον Κύριον, αλλά εμπρός στην αποφασιστικότητα των Φαρισαίων υποχωρεί. «Βαραββάν ή Χριστόν»; Ο Πιλάτος «Νίπτει τας χείρας του». Ο Ιούδας μεταμεληθείς επιστρέφει τα «τριάκοντα αργύρια» στους Αρχιερείς, οι οποίοι τα έβαλαν στο Κορβανά (Ταμείο του Ναού). Απαγχονισμός Ιούδα. Πορεία προς τον Γολγοθά. Σταύρωση του Ιησού. Αφήνει το πνεύμα επί του Σταυρού. Οι δύο ληστές. Μεταμέλεια του ενός, που ζητά από τον Κύριο να τον θυμηθεί στη βασιλεία των Ουρανών. Ο Ιωσήφ ο από Αριμαθέας ζητά από τον Πιλάτο το Σώμα του για να το θάψει. Ταφή του Ιησού και Σφράγιση του Τάφου του από τους Αρχιερείς και Φαρισαίους.

Σήμερον κρεμάται επί ξύλου, ο εν ύδασι την γην κρεμάσας. 
Στέφανον εξ ακανθών περιτίθεται, ο των αγγέλων βασιλεύς. 
Ψευδή πορφύραν περιβάλλεται, ο περιβάλλων τον ουρανόν εν νεφέλαις. Ράπισμα κατεδέξατο, ο εν Ιορδάνη ελευθερώσας τον Αδάμ. Προσηλώθη, ο νυμφίος της Εκκλησίας. Λόγχη εκαντήθη, ο υιός της Παρθένου. Προσκυνούμεν σου τα Πάθη, Χριστέ. 
Δείξον ημίν και την ένδοξόν σου Ανάστασιν.

                       Μεταβείτε στον ακόλουθο σύνδεσμο για να παρακολουθήσετε το βίντεο.                                                                                                               
                              http://www.net-tv.gr/index.php?page=home&selectedVid=5086   

H Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα

Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα

Κυριακή των Βαϊων εσπέρας  όρθρος Μεγάλης Δευτέρας

«Τον νυμφώνα σου βλέπω ...;»

Tον νυμφώνα σου βλέπω, Σωτήρ μου, κεκοσμημένον και ένδυμα ουκ έχω,  ίνα εισέλθω εν αυτώ λάμπρυνόν μου την στολήν της ψυχής,  φωτοδότα, και σώσον με.

«Ερχόμενος ο Κύριος ...;»

Ερχόμενος ο Κύριος προς το εκούσιον πάθος, τοις αποστόλοις έλεγεν εν τη οδώ Ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα και παραδοθήσεται ο Υιός του ανθρώπου, καθώς γέγραπται περί αυτού. Δεύτε ουν και ημείς, κεκαθαρμέναις διανοίαις, συμπορευθώμεν αυτώ και συσταυρωθώμεν και νεκρωθώμεν δι' αυτόν ταις του βίου ηδοναίς ίνα και συζήσωμεν αυτώ και ακούσωμεν βοώντος αυτού ουκέτι εις την επίγειον Ιερουσαλήμ δια το παθείν, αλλά αναβαίνω προς τον Πατέρα μου και Πατέρα υμών και Θεόν μου και Θεόν υμών και συνανυψώ υμάς εις την άνω Ιερουσαλήμ, εν τη Βασιλείας των ουρανών.

Μεγάλη Τρίτη εσπέρας Όρθρος Μεγάλης Τετάρτης

«Ότε η αμαρτωλός προσέφερε το μύρον ...;»

Οτε η αμαρτωλός προσέφερε το μύρον, τότε ο μαθητής συνεφώνει τοις παρανόμοις η μεν έχαιρε κενούσα το πολύτιμον, ο δε έσπευσε πωλήσαι τον ατίμητον αύτη τον Δεσπότην επεγίνωσκεν, ούτος του Δεσπότου εχωρίζετο αύτη τον Δεσπότην επεγίνωσκεν, ούτος του Δεσπότου εχωρίζετο αύτη ηλευθερούτο, και ο Ιούδας δούλος εγεγόνει του εχθρού. Δεινόν η ραθυμία! Μεγάλη η μετάνοια, ήν μοι δώρησαι, Σωτήρ, ο παθών υπέρ ημών, και σώσον ημάς

«Σήμερον ο Χριστός, παραγίνεται ...;»

Σήμερον ο Χριστός, παραγίνεται εν τη οικία του φαρισαίου, και γυνή αμαρτωλός προσελθούσα τοις ποσίν εκυλινδούτο, βοώσα ίδε την βεβυθισμένην τη αμαρτία, την απηλπισμένην διά τας πράξεις, την μη βδελυχθείσαν παρά της σης αγαθότητος και δος μοι, Κύριε, την άφεσιν των κακών, και σώσον με.

«Κύριε, η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή ...;» Τροπάριο Αγίας Κασσιανής

Κύριε, η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή, την σην αισθομένη θεότητα, μυροφόρου αναλαβούσα τάξιν, οδυρομένη, μύρα σοι προ του ενταφιασμού κομίζει. Οίμοι! λέγουσα, ότι νυξ μοι υπάρχει, οίστρος ακολασίας, ζοφώδης τε και ασέληνος, έρως της αμαρτίας. Δέξαι μου τας πηγάς των δακρύων, ο νεφέλαις διεξάγων της θαλάσσης το ύδωρ κάμφθητί μοι προς τους στεναγμούς της καρδίας, ο κλίνας τους ουρανούς, τη αφάτω σου κενώσει. Καταφιλήσω τους αχράντους σου πόδας, αποσμήξω τούτους δε πάλιν, τοις της κεφαλής μου βοστρύχοις ων εν τω παραδείσω Εύα το δειλινόν, κρότον τοις ωσίν ηχηθείσα, τω φόβω εκρύβη. Αμαρτιών μου τα πλήθη, και κριμάτων σου αβύσσους, τις εξιχνιάσει, ψυχοσώστα Σωτήρ μου; Μη με την σην δούλην παρίδης, ο αμέτρητον έχων το έλεος.

Μεγάλη Τετάρτη εσπέρας Όρθρος Μεγάλης Πέμπτης - ο νιπτηρ

«Συντρέχει λοιπόν ...;»

Συντρέχει λοιπόν, το συνέδριον των ιουδαίων, ίνα τον δημιουργόν, και κτίστην των απάντων, Πιλάτω παραδώσει.  των ανόμων, ω των απίστων! ότι τον ερχόμενον κρίναι ζώντας και νεκρούς, εις κτίσιν ευτρεπίζουσι τον ιώμενον τα πάθη προς πάθος ετοιμάζουσι Κύριε μακρόθυμε, μέγα σου το έλεος, δόξα σοι.

Μεγάλη Πέμπτη εσπέρας Ορθρος Μεγάλης Παρασκευής- τα Άγια Πάθη

«Σήμερον κρεμάται επί ξύλου ...;»

Σήμερον κρεμάται επί ξύλου, ο εν ύδασι την γην κρεμάσας. Στέφανον εξ ακανθών περιτίθεται, ο των αγγέλων βασιλεύς. Ψευδή πορφύραν περιβάλλεται, ο περιβάλλων τον ουρανόν εν νεφέλαις. Ράπισμα κατεδέξατο, ο εν Ιορδάνη ελευθερώσας τον Αδάμ. Προσηλώθη, ο νυμφίος της Εκκλησίας. Λόγχη εκαντήθη, ο υιός της Παρθένου. Προσκυνούμεν σου τα Πάθη, Χριστέ. Δείξον ημίν και την ένδοξόν σου Ανάστασιν.

Μεγάλη Παρασκευή εσπέρας

Όρθρος Μεγάλου Σαββάτου - Επιτάφιος

εγκωμια «Η ζωή εν τάφω ...;»

1. Η ζωή εν τάφω κατετέθης, Χριστέ, και Αγγέλων στρατιαί εξεπλήττοντο, συγκατάβασιν δοξάζουσαι την σην. 2. Η ζωή πώς θνήσκεις; πώς και τάφω οικείς; του θανάτου το βασίλειον λύεις δε και το Άδου τους νεκρούς εξανιστάς. 3. Μεγαλύνομέν σε, Ιησού Βασιλεύ, και τιμώμεν την ταφήν και τα πάθη σου, δι ών έσωσας ημάς εκ της φθοράς. 4. Μέτρα γης ο στήσας, εν σμικρώ κατοικείς, Ιησού παμβασιλεύ, τάφω σήμερον, εκ μνημάτων τους θανόντας ανιστών. 5. Ο Δεσπότης πάντων καθοράται νεκρός και εν μνήματι καινώ κατατίθεται, ο κενώσας τα μνημεία των νεκρών. 6. Δακρυρρόους θρήνους επί σε η Αγνή, μητρικώς, ω Ιησού, επιρραίνουσα, ανεβόαΩ Πώς κηδεύσω σε, Υιέ; 7. Προσκυνώ το Πάθος, ανυμνώ την Ταφήν, μεγαλύνω σου το κράτος φιλάνθρωπε, δι' ων λέλυμαι παθών φθοροποιών. 8. Οίμοι φως του Κόσμου! Οίμοι φως το εμόν! Ιησού μου ποθεινότατε έκραζεν, η Παρθένος θρηνωδούσα γοερώς. 9. Ανυμνούμεν Λόγε, σε τον πάντων Θεόν, συν Πατρί και τω Αγίω σου Πνεύματι και δοξάζομεν την θείαν σου Ταφήν. 10.Μακαρίζομέν σε, Θεοτόκε αγνή, και τιμώμεν την ταφήν την τριήμερον του Υιού σου και Θεού ημών πιστώς.

«Άξιον Εστί ...;»

1. Άξιόν εστί, μεγαλύνειν σε τον Ζωοδότην, τον εν τω Σταυρώ τας χείρας εκτείναντα και συντρίψαντα το κράτος του εχθρού. 2. Άξιόν εστί, μεγαλύνειν σε τον πάντων Κτίστην τοις σοις γαρ παθήμασιν έχομεν, την απάθειαν ρυσθέντες της φθοράς. 3. Όμμα το γλυκύ και τα χείλη σου πώς μύσω Λόγε; πώς νεκροπρεπώς δε κηδεύσω σε; φρίττων ανεβόα Ιωσήφ.  4. Ήλιος φαιδρός, απαστράπτει μετά νύκτα, Λόγε και συ δ' αναστάς εξαστράψειας μετά θάνατον φαιδρώς ως εκ παστού. 5. Γη σε πλαστουργέ, υπό κόλπους δεξαμενή τρόμω, συσχεθείσα Σώτερ τινάσσεται, αφυπνώσασα νεκρούς τω τιναγμώ. 6. Μύροις σε, Χριστέ, ο Νικόδημος και ο ευσχήμων, νυν καινοπρεπώς περιστείλαντες, φρίξον, ανεβόων, πάσα γη. 7. Έκλαιε πικρώς, η πανάμωμος Μήτηρ σου, Λόγε, ότε εν τάφω εώρακε σε τον άφραστον και άναρχον Θεόν. 8. Ύμνοις σου, Χριστέ, νυν την σταύρωσιν και την ταφήν τε, άπαντες πιστοί εκθειάζομεν, οι θανάτου λυτρωθέντες ση ταφή. 9. Άναρχε Θεέ, συναϊδιε Λόγε και Πνεύμα, σκήπτρα των Ανάκτων κραταίωσον, κατά πολεμίων ως αγαθός. 10.Τέξασα ζωήν, Παναμώμητε αγνή Παρθένε, παύσον Εκκλησίας τα σκάνδαλα και βράβευσον ειρήνην ως αγαθή.

«Αι γενεαί αι πάσαι ...;»

1. Αι γενεαί πάσαι, ύμνον τη Ταφή σου, προσφέρουσι Χριστέ μου. 2. Καθελών του ξύλου, ο Αριμαθείας, εν τάφω σε κηδεύει. 3. Μυροφόροι ήλθον, μύρα σοι, Χριστέ μου, κομίζουσαι προφρόνως.  4. Δεύρο πάσα κτίσις, ύμνους εξοδίους, προσοίωμεν τω Κτίστη. 5. Ους έθρεψε το μάννα, εκίνησαν την πτέρναν, κατά του ευεργέτου. 6. Ιωσήφ κηδεύει, συν τω Νικοδήμω, νεκροπρεπώς τον Κτίστην. 7. Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου Τέκνον, πού έδυ σου το κάλλος; 8. Υιέ Θεού παντάναξ, Θεέ μου πλαστουργέ μου, πώς πάθος κατεδέξω; 9. Έρραναν τον τάφον αι Μυροφόροι μύρα, λίαν πρωί ελθούσαι. 10. Ω Τριάς Θεέ μου, Πατήρ Υιός και Πνεύμα, ελέησον τον κόσμον. 11.Ιδείν την του Υιού σου, Ανάστασιν, Παρθένε, αξίωσον σους δούλους.

«Σε τον αναβαλλόμενον ...;»

Σε τον αναβαλλόμενον το φως, ώσπερ ιμάτιον, καθελών Ιωσήφ από του ξύλου συν Νικοδήμω, και θεωρήσας νεκρόν, γυμνόν, άταφον, ευσυμπάθητον θρήνον αναλαβών, οδυρόμενος έλεγεν οίμοι, γλυκύτατε Ιησού ον προ μικρού ο ήλιος εν Σταυρώ κρεμάμενον θεασάμενος, ζόφον περιεβάλλετω, και η γη τω φόβω εκυμαίνετω, και διερρήγνυτο ναού το καταπέτασμα αλλ' ιδού νυν βλέπω σε, δι' εμέ εκουσίως υπελθόντα θάνατον πώς σε κηδεύσω, Θεέ μου; ή πώς σινδόσιν ειλήσω; ποίαις χερσί δε προσψαύσω, το σον ακήρατον σώμα; ή ποία άσματα μέλψω, τη ση εξόδω, οικτίρμον; Μεγαλύνω τα πάθη σου υμνολογώ και την ταφήν σου, συν τη αναστάσει, κραυγάζωνΩ Κύριε, δόξα σοι.

Μέγα Σάββατο Χριστός Ανέστη

«Αναστάσεως ημέρα ...;.»

Αναστάσεως ημέρα, και λαμπρυνθώμεν τη πανηγύρει, και αλλήλους περιπτυξώμεθα. Είπωμεν, αδελφοί, και τοις μισούσιν ημάς Συγχωρήσωμεν πάντα τη Αναστάσει, και ούτω βοήσωμεν Χριστός ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας, και τοις εν τοις μνήμασι ζωήν χαρισάμενος.

Καλή Ανάσταση

ΚΥΡΙΑΚΗ ΒΑΙΩΝ